Sophietje kwam in juli 1994 bij ons. Ze was onze eerste Westie. Na haar een paar keer geshowd te hebben, wilden we een nestje met haar fokken. Haar eerste pupjes werden geboren op 9 juli 1996. Een nestje van 5.
Vanaf dat moment sloeg het Westie-virus toe. Charlotte bleef bij ons en een jaar later Rose. We woonden toen inmiddels in "het hoge noorden" en hadden veel ruimte. Er kwamen nog wat Westies bij en altijd heeft Sophie deze opgevoed. Dat was haar lust en haar leven. Geleidelijk aan werd ze ouder en kreeg minder belangstelling voor de jonge Westies.
Haar tweede liefde was eten. Ze was gek op eten, vooral als ik "Prutje" maakte (lamshart met groenten en rijst). Dan lag ze de hele middag in de keuken te wachten tot het was afgekoeld en joeg alle andere honden de keuken uit. Dit heeft ze tot haar eind toe volgehouden.
Het laatste half jaar werd ze echt oud. Ze kon de trap niet meer af en een paar maanden later ook niet meer op. Ze was stokdoof en als ze moest plassen, moest ze ook gelijk en plaste dus in de kamer.
Eind september kreeg ze een lichte epileptische aanval. Na 5 minuten was het over en ze deed weer gewoon. Ze had een gruwelijke hekel aan dierenartsen (overgehouden aan fertiliteitsonderzoek) en we besloten haar niet verder te laten onderzoeken. Ze had erna ook nergens meer last van.
Op 3 november kreeg ze weer een aanval, dit keer veel langer. Ze raakte in coma en haar hartje begaf het. Ze is in mijn armen overleden.
We missen haar heel erg!
Lieve Smurf,
Op zaterdag 17 oktober 1998 ben je geboren. Je was het eerste pupje en kreeg er een broertje en een zusje bij.
Je woog 170 gram en dronk gelijk goed en groeide dan ook 30 gram per dag.
Op de derde dag verslikte je je en bleef je een paar dagen pruttelen.
Je kreeg ook een snotneusje, we noemden je daarom "Snotsmurf", maar volgens de dierenarts niets aan de hand.
Toen je 3 weken was, zijn we weer bij de dierenarts geweest. Hij heeft toen met een sonde in je keel gekeken of je misschien een open gehemelte had, omdat je toen nog steeds snotterde. Gelukkig was alles goed.
Je groeide als kool, kreeg je eerste wormkuur en met 6 weken je eerste prik.
Je piepte niet eens en er werd nog even naar je longetjes geluisterd.
Prima in orde volgens de dierenarts, maar ik had zelf zo m'n twijfels.
Je was anders dan je broertje en zusje.
Toen je 7 weken was, kwamen je nieuwe baasjes kijken. Dit hadden we zo lang mogelijk uitgesteld, maar het snotteren was na 6 weken ineens over. We spraken af, dat ze je in het nieuwe jaar kwamen ophalen.
Op 19 december je tweede prik. Inmiddels snotterde je weer en ik sprak mijn verontrustheid uit tegen de dierenarts. Deze reageerde met: "och, die fokkers zijn altijd zo overbezorgd". Volgens hem niets aan de hand.
Op 20 december werden je broertje en zusje opgehaald en was je samen met de andere honden en onze Duitse herderpup Finn.
Eerste Kerstdag hebben we met pakjes onder de kerstboom gevierd. Je vond het prachtig en haalde alle hondenpakjes eruit.
's Middags mocht je mee op visite samen met Finn. Je vond alles geweldig en ging keurig voor de deur staan als je moest plassen.
's Avonds om 22.00 uur waren we weer thuis en was je uitgeteld.
Tweede Kerstdag werd je ziek en wilde alleen nog maar danoontjes eten.
Op 27 december zijn we met je naar een speciale dierenkliniek gegaan, want onze eigen dierenarts had mijn vertrouwen niet meer.
Deze constateerde een dubbele longontsteking en een sterk vergroot hart.
Je kansen waren klein, maar ik wilde het proberen.
30 december: Weer naar de kliniek - de antibiotica slaat aan en we krijgen hoop.
8 januari: Controlefoto gemaakt en weer goed verbeterd en we schakelen over op een ander antibioticum.
15 januari: Het gaat prima en je bent vreselijk ondeugend. Samen met Finn vang je af en toe een kip hetgeen natuurlijk niet mag, maar we zijn blij dat alles goed gaat. Je graaft de haagbeuken eruit en jaagt de schapen door de afrastering. Kortom je vermaakt je prima.
2 februari: We gaan naar de kliniek om de andere honden te laten inenten en je gaat ook mee. Je wordt onderzocht en het blijkt zo goed met je te gaan, dat we jou ook de Cocktailenting geven. Je krijgt trouwens nog wel steeds medicijnen.
12 februari: De laatste pil vandaag, het wordt spannend.
13 februari: Je speelt de hele dag, maar bent wel wat eerder moe.
14 februari: Als ik je 's morgens uit de bench haal, weet ik dat het mis is. Je snottert weer, bent heel kortademig en hebt hoge koorts. Je doet gauw een plas en wilt op schoot. Je bibbert en hijgt en ik krijg een heel bang voorgevoel. Dierenkliniek gebeld en ook daar is de verslagenheid groot. We kunnen gelijk komen.
Lieve smurf, we konden niets meer voor je doen. Jouw longetjes waren heel erg ziek en ook je hartje functioneerde niet goed.
We wilden je een verder lijden besparen, want dat had je niet verdiend.
Je hebt je laatste prikje gehad en wij waren bij je.
Op mijn schoot ben je aan je laatste reis begonnen ...
Copyright © 2018 - 2024 Balmoral's Brooklet | website realisatie: Design-Pure & Simple